INTEGRACJA SENSORYCZNA
Terapia SI ma formę ukierunkowanej zabawy. Dziecko w pewnym sensie współtworzy zajęcia. Terapia zwykle trwa rok lub dwa, w zależności od deficytów integracji sensorycznej. W przypadku dzieci z różnymi niepełnosprawnościami czas ten może być dłuższy.
Terapia polega na stymulowaniu, z wykorzystaniem specjalistycznego sprzętu, podstawowych systemów sensorycznych: przedsionkowego – odbierającego wrażenia z ruchu ciała, proprioceptywnego i dotykowego – uruchamiających wrażenia czuciowe z mięśni i powierzchni skóry. Są to podstawowe i najwcześniej rozwijające się systemy sensoryczne, które tworzą bazę dla pozostałych procesów sensorycznych.
Terapia integracji sensorycznej nie jest wyuczonym, stale powtarzającym się schematem ćwiczeń, ale sztuką ciągłej analizy zachowania dziecka, permanentnego doboru i modyfikacji stosowanych dla niego zadań. Atmosfera podczas terapii sprzyja rozwojowi wewnętrznej potrzeby eksplorowania środowiska. Dziecko czując, że odnosi sukcesy w coraz bardziej skomplikowanych zadaniach, podnosi swoją samoocenę i chętnie uczestniczy w zajęciach. Często zaczyna lepiej odbierać otaczający je świat. Takie doświadczenia w kierowaniu swoim zachowaniem zaczyna przenosić również na inne sytuacje życiowe już poza salą terapeutyczną, co zauważają rodzice i nauczyciele.
WYBRANE OBJAWY DYSFUNKCJI INTEGRACJI SENSORYCZNEJ ZA PSTIS
Kiedy dziecko jest:
- jest niespokojne, płaczliwe, ma kłopoty z zaśnięciem,
- ma trudności z samodzielnym piciem, żuciem i przełykaniem pokarmów (preferuje dania papkowate),
- źle toleruje wykonywanie przy nim czynności pielęgnacyjnych i higienicznych, takich jak: obcinanie włosów, paznokci, mycie twarzy, zębów, smarowanie kremem, czesanie, czyszczenie nosa, uszu itp.
- wiele czynności samoobsługowych wykonuje z trudem, powoli, niezdarnie, ma problemy z samodzielnym myciem się, ubieraniem, zwłaszcza zapinaniem guzików i sznurowaniem butów,
- ma słabą równowagę: potyka się i upada częściej niż rówieśnicy,
- prawie zawsze ma jakiś siniak czy zadrapanie,
- podczas dłuższego siedzenia ma trudności z utrzymaniem głowy w pozycji pionowej, podpiera ją ręką, kładzie się na stoliku itp.,
- jest nadruchliwe, nie może usiedzieć/ustać w jednym miejscu, trudno się koncentruje, a łatwo rozprasza,
- jest impulsywne, nadwrażliwe emocjonalnie, często się obraża, bywa uparte, negatywistyczne, w porównaniu do innych dzieci czy wymogów sytuacji porusza się zbyt szybko lub za wolno,
- nabywanie nowych umiejętności ruchowych sprawia mu trudność, np. jazda na rowerze, rzucanie i łapanie piłki, pływanie, wchodząc/schodząc po schodach częściej niż inne dzieci trzyma się poręczy, niepewnie stawia nogi, nieumyślnie wchodzi lub wpada na meble, ściany, czy inne dzieci,
- niewłaściwie czy wręcz dziwacznie trzyma różne przedmioty codziennego użytku, np. nożyczki, sztućce czy przybory do pisania,
- unika dziecięcego baraszkowania z rodzicami lub rodzeństwem,
- uwielbia ruch, poszukuje go, dąży do niego, jest stale w ruchu – biega, podskakuje, często zmienia pozycję ciała przejawia duży lęk przed upadkiem lub wysokością,
- okazuje niepokój, gdy musi oderwać nogi od podłoża, np. wejść na wysokie schody, na drabinkę, usiąść na wysokim stołku,
- w nowym miejscu czuje się zagubione, potrzebuje sporo czasu by zdobyć orientację w otoczeniu, często myli stronę prawą i lewą,
- w obrębie własnego ciała oraz w otaczającej przestrzeni, podczas gier zespołowych zdarza się, że biegnie w innym kierunku niż jego drużyna, w inną stronę niż piłka, którą ma złapać,
- jest zdezorientowane, ma słabe wyczucie odległości,
- nie ma dominacji jednej ręki,
- ma trudności z czytaniem i pisaniem,
- częściej niż inne dzieci w jego wieku myli, odwraca znaki graficzne,
- ma trudności w przepisywaniu, przerysowywaniu z tablicy,
- ma kłopoty z cięciem nożyczkami, rysowaniem po śladzie, kalkowaniem itp. sprawia wrażenie słabego, szybko się męczy,
- nie lubi karuzeli, huśtawki, lub przeciwnie – uwielbia to.
Diagnoza SI obejmuje:
- wywiad z rodzicem
- 2 spotkania z dzieckiem
- 1 indywidualne spotkanie z rodzicem – omówienie wyników diagnozy !!!
- pisemną ocenę procesów SI
- wskazówki do pracy w domu lub szkole/przedszkolu
Ważne jest, aby rodzice mogli obserwować diagnozę bezpośrednio lub przez lustro weneckie. Znacznie łatwiej będą rozumieli problemy sensoryczne swojego dziecka, jeśli przy ich omawianiu przywołany będzie obraz konkretnego zadania wykonywanego przez dziecko. Do przeprowadzenia diagnozy SI uprawniony jest tylko terapeuta mający pełne kwalifikację w postaci pełnego certyfikatu poświadczającego ukończenie I i II stopnia kursu SI.
